Batum'dan Sana...

Sen, belki de bu mektubu aslında sana yazdığımı hiç bilmeden okuyacaksın.
Ben, Senin bunu okurken parmağınla yanağına dokunduğunu,
Gözlerini hafifçe kıstığını,
Saçlarını kulağının ardına attığını görmeyeceğim.
Elimin uzanamadığı yerlere kelimelerimle sokulmaya çalışmamın,
Kırılgan harflerden kurulmuş görünmez bir köprüden,
Sana doğru yürürken düşmekten böylesine korkmamın,
Sana tek bir bakışla anlatabileceğime inandığım,
Ve birçoğunun belki bir ismi bile olmayan birçok duygunun,
Her birine isimler bulmaya uğraşmamın beni nasıl yaralayıp yorduğunu bilmeyeceksin.
İlerde bir gün bana çok karmaşık ve anlaşılmaz gözükecek olsalar da,
Şu anda bana,
Kendime saplamak için elimde tuttuğum çelik bir bıçak gibi sade ve,
İçmeye hazırlandığım zehirli bir su gibi berrak gözüken duygularımın,
Keskin ve yakıcı tadını onların üstünü örten sözcüklerin altından çıkarıp çıkarmamakta,
Duyduğum kararsızlığı da herhalde sana hiç anlatamayacağım.
Halbuki bütün korkunçluğu sadeliğinde gizli olan duygularım o kadar açık ki.
Ben senin memelerini aklınla birlikte özledim.
Gülüşün, kasıklarının buğday yalazı parlaklığıyla birlikte aklıma geliyor.
Yorulduğumda, bıktığımda, yenilginin tam kıyısında durduğumu hissettiğimde,
Beni sadece bana dokunarak iyileştirebileceğini biliyorum.
Değmeden,
Hattâ bazen seni görmeden,
Hissettiğim bedeninin o yumuşak sıcaklığını istiyorum.
Yalnızım.
Kendimi yalnız hissediyorum ki,
Bu yalnızlıktan da kötü.
Benim yalnızlığımı ve kendimi yalnız hissetmemin yalnızlıktan da kötü olduğunu anlayacak,
Senden başka kimsem yok.
Ve sen de yoksun.
Belki de hiç olmayacaksın.
Sözcüklerden oluşturmaya uğraştığım bir köprüden sana ulaşmaya çalışacağım.
Ve biliyor musun, sen bütün bunları okurken, ben yazdıklarımı şakacı gülüşlerimle reddedeceğim.
Beni bir gün görürsen, gördüğünün bu satırları sana yazan adam olduğuna inanmayacaksın.
Duyduğum aşkı, özlemi ve bunları duymaktan duyduğum korkuyu güvenli bir duruşun ardına saklayacağım.
Yüzümde satırlarımdan bir iz aradığında, onlar orada olmayacak.
Sana nasıl yalvardığımı hiç işitmeyeceksin, sıradan bir 'Nasılsın' sözcüğü saklayacak o yalvarışı.
Ama bütün bunlar, bu sahte kibir, bu şakacı gülüş, bu sıradan 'Nasılsın' sözü, bu güvenli duruş, içimdeki sesi dindirmeyecek.
Bütün bunlara hiç aldırmadan bana sarılmanı bekleyeceğim, bazen benden babandan korktuğun gibi korktuğunu, bazen beni çocuğunu okşar gibi okşadığını görmek isteyeceğim.
Aralarında dolaştığım kalabalıklar içinde benim yalnızlığımı gören ve kendimi yalnız hissetmemin yalnızlıktan da kötü olduğunu sezen bir tek sen varsın.
O kadar sade ki duygularım.
Memelerini aklınla birlikte özledim.
Gülüşün, kasıklarının buğday yalazı parlaklığıyla birlikte aklımda.
Kırılgan bir köprüden sana doğru yürüyorum.
Sana ulaşamazsam, sesim ve kelimelerim sana değmezse ve sen bana bir daha dokunmazsan, işte o zaman, korkarım sonsuz ve sensiz bir boşluğa yapayalnız düşeceğim.
Beni tut, beni her şeye rağmen tut.